Komentar
Xhelal Staravecka: Si e çlirova Skraparin
...Nga fundi i pranverës 1942 më thirrën në Berat. Të nesërmen më nisën në Skrapar për të ndjekur Mestanin (Ujaniku-shën. i botuesit). Ajo punë më kënaqi, mbasi arratisjen kisha vendosur ta bëja dy javë më vonë...
Posa arrita në malet e Skraparit, në bashkëpunim me Mestan Ujanikun u përgatitëm të përballonim reaksionin e armikut. Okupatori dhe mbeturinat dhe plehrat e botës shqiptare që bashkëpunonin me okupatorin si Kasëm Radovicka më shokë, nuk e humbën minutën por çuan këmishëzeztë e tyre për të shuar luftën. Mirëpo të gjitha ato fuqi që dërguan herë pas here ua dërgonim mbrapsht në Berat si mos më keq, pa armë, të grisur copë-copë e në pikë të vrapit, këmbëzbathur nga sulmet tona.
LUFTA E RADËSH GRADECIT, 7 SHTATOR 1942
Në muajin shtator 1942 Kasëm Radovicka kishte vendosur t’i shqiste llogaritë me ne, prandaj nuk hezitoi të vihej në krye të tre batalioneve mercenare, këmishëzez e në 7 shtator u ndal në katundet Mollas dhe Radësh, përballë nesh që ndodheshim në malet e Gradecit dhe të Radëshit.Në orën 23, me fuqinë që kishim ndarë në tri çeta nga tridhjetë veta, i sulmuam. Lufta u ndez, sado që në fillim nuk patëm më tepër se 100 burra të Skraparit, mirëpo afër mëngjesit kishim rreth 700 burra nga Skrapari, të tërbuar e që luftonin si luanë të plagosur. Ajo përpjekje kundra tre batalioneve të okupatorit që quhet Lufta e Radësh-Gradecit vazhdoi deri në orën 16 të datës 8 shtator 1942, ku fuqia e luftëtarëve të lirisë kombëtare, pas 17 orë luftimesh, përfundoi me fitore dhe me shpartallimin e turpshëm të okupatorit që ishte zëvendësuar me veglat qorre të tij, të komanduara nga Kasëm Radovicka. Kasëmi vetë e ndaloi vrapin në Therepel, pa kapelë në kokë. Pas shpartallimit të fuqisë mercenare të lodhur nga ajo luftë, shkuam e pushuam në katundin Mollas dhe Vërzhezhë.
Fitimin e asaj përleshjeje vendosa ta shfrytëzoj mirë politikisht, porse nuk ua kallëzova shokëve, Mestanit dhe Gjin Markut. Ky i fundit kishte disa muaj që qëndronte me Mestanin. Sado që isha i lodhur e i këputur nuk munda të flija pse kërkoja zgjidhjen e asaj probleme, realizimi i të cilës më dukej shumë i vështirë. Mirëpo në mëngjesin e parë na lajmëruan se një komision nga qendra e nënprefekturës së Skraparit, Çorovoda, donte të takohej me ne. Ju nuk mund ta imagjinoni sesa u gëzova pse në atë rast pashë realizimin e ëndrrës sime. Tani nuk me duhej tjetër veçse të bëhesha autori i një fakti të kryer. Posa erdhi komisioni përpara nesh dhe na paraqiti mesazhin e autoriteteve qeveritare të prefekturës se lufta që u bë ne lokalitetin e naltëshënuar mbetej një pikë pa ndjekje, në qoftë se ne nuk do të sulmonim qendrën, Çorovodën.
-Ç’vlerë do të kishte lufta jonë e djeshme, veç asaj të cubave me organet e qetësisë publike, në qoftë se nuk do të merrnim kryevendin e prefekturës së Skraparit. Kjo do të tingëllonte si një vepër e madhe atdhetare dhe në shtetet e tjera, se lufta për liri kundra okupatorit fashist e bërë nga shqiptarët e robëruar kishte hyrë ne fazën e shkëputjes të disa krahinave dhe qyteteve nga sundimi i huaj.
Kjo shprehje jo vetëm entuziazmoi shokët e mi, por e vuri edhe komisionin në një pozitë që nuk dinte se ç’të thoshte. Atëherë, pa asnjë çast pushimi, u thashë se në orën 15:00 të po asaj dite, luftëtarët e lirisë, me luftë apo pa luftë, do të lironin Çorovodën duke hyrë brenda në të.
Këtë vendim shokët e pranuan pa asnjë shenjë mos-kënaqësie, pasi çështja u paraqit tamam sikur të kishim biseduar gjatë natës për këtë argument.
KLIKO KETU PER PJESEN E DYTE
©Corovoda On Line / Naim Zoto